Traderze, kalendarz ekonomiczny jest jednym z Twoich najlepszych przyjaciół, – spędzasz z nim tylko jedną minutę dziennie (lub mniej), ale ta minuta – każdego dnia – jest kluczowa, jeśli chcesz stać się konsekwentnie dochodowym daytraderem.

Kalendarz ekonomiczny definicja

Kalendarz Finansowy pokazuje zaplanowane wiadomości lub ogłoszenia związane z gospodarką i rynkami finansowymi. Nowe dane o wzroście PKB, najnowsze dane o zatrudnieniu poza rolnictwem i decyzje dotyczące stóp procentowych to przykłady kalendarza gospodarczego.

Te dane finansowe są publikowane obficie – średnio co najmniej raz w tygodniu, a czasem codziennie w szczególnie pracowitych tygodniach. Wydarzenia te są wymienione w kalendarzu finansowym i harmonogramie ich publikacji.

Każde wydarzenie jest oceniane, a oceny te są oparte na używanej witrynie kalendarza finansowego. Małe wydarzenia o minimalnym wpływie na rynek są oznaczone jako „Niski” (tak jak w przypadku „niskiego wpływu”) lub mogą nie mieć określonego oznaczenia. Wydarzenia, które mogą mieć wpływ na rynek, są oznaczone jako „Pośrednie” i zwykle mają żółtą kropkę lub żółtą gwiazdkę obok wydarzenia. Żółty oznacza, że ​​na tym etapie musisz być ostrożny. Czerwone litery, czerwone kropki lub „wysokie” oznaczenia wskazują ważne informacje/informacje, które mogą mieć znaczący wpływ na rynek.

Informacje / informacje o dużym wpływie

Jako daytrader, a nawet swing trader, powinieneś być świadomy wydarzeń oznaczonych na czerwono. Zmienność wokół zdarzenia jest typowa i oczekiwana niezależnie od tego, czy dane są powyżej, poniżej lub zgodne z oczekiwaniami rynku.

Handlowcy wiedzą, że te zdarzenia powodują zmienność i mogą zdecydować się poczekać, aż rynek zawaha się anulować te oczekujące zlecenia. Te anulowane zlecenia powodują zmniejszenie płynności bezpośrednio przed zdarzeniem zmiany rynku. Ponieważ jest mniej zleceń akceptowania zleceń kupna lub sprzedaży (lub zleceń stop-loss) wywołanych przez zdarzenie, cena często waha się w przód i w tył, zanim obierze bardziej zrównoważony kierunek.

Zmniejsz ryzyko dzięki kalendarzowi finansowemu

Sprawdzaj swój kalendarz finansowy każdego ranka przed rozpoczęciem handlu i zanotuj godziny, w których pojawiają się najważniejsze informacje. W normalnych warunkach rynkowych powinieneś wiedzieć, jakie jest Twoje ryzyko dla każdej transakcji. Ryzyko każdej transakcji – zdefiniowane jako różnica między ceną wejścia a ceną stop-loss pomnożoną przez wielkość pozycji – powinno być mniejsze niż 2% kapitału konta, a najlepiej 1% lub mniej.

Ogólnie rzecz biorąc, Twoje zlecenie stop-loss zostanie zamknięte po oczekiwanej cenie, o ile handlujesz akcjami (lub innym rynkiem) z wąskim spreadem bid-ask i znaczną płynnością (wystarczającą ilość akcji lub kontraktów) do wchłonięcia po dowolnej cenie. poziom Twoje zamówienie. Jednak po opublikowaniu wpływowych informacji sytuacja może się radykalnie zmienić. Masz duże prawdopodobieństwo poślizgu (gorsza niż oczekiwana cena zlecenia). To, co uważano za tylko 1% ryzyka, może skończyć się, powiedzmy, 5% stratą.

W przypadku wydawania w niepłynnym środowisku nie można dokładnie wiedzieć,

jakie informacje zostaną opublikowane ani ile zamówień zostanie umieszczonych na rynku. Ze względu na tę nieprzewidywalność, zawodowi daytraderzy zazwyczaj zamykają swoje pozycje na rynkach walutowych, akcji lub kontraktów terminowych na trzy do pięciu minut przed opublikowaniem informacji o wynikach. Unikają również zawierania nowych transakcji przed ujawnieniem informacji. Ponieważ ten moment zwiększonego ryzyka jest określony w czasie, łatwo go uniknąć, a to zazwyczaj jest najlepsze.

Jeśli handlujesz opcjami dziennymi, możesz utrzymać swoją pozycję, publikując kluczowe informacje (lub zarobki). Wiele strategii opcyjnych jest zaprojektowanych do handlu tego typu konkretnymi zdarzeniami. Jednak opcje są nieco inne niż na innych rynkach. Kupując opcję (w celu opłacenia premii), ryzyko jest ograniczone – zapłacona premia jest potencjalną stratą. Kupując opcję lub zamykając transakcję, możesz uzyskać poślizg, ale nie możesz stracić więcej niż premia zapłacona na różnych rynkach. Kalendarz finansowy

Makroekonomia , badanie zachowania gospodarki krajowej lub regionalnej jako całości. Zajmuje się zrozumieniem wydarzeń ogólnogospodarczych, takich jak całkowita ilość wyprodukowanych towarów i usług, poziom bezrobocia oraz ogólne zachowanie cen .

W przeciwieństwie do mikroekonomii — która bada, w jaki sposób poszczególne podmioty gospodarcze, takie jak konsumenci i firmy, podejmują decyzje — makroekonomia zajmuje się skumulowanymi skutkami tych decyzji. Z tego powodu, oprócz korzystania z narzędzi mikroekonomii, takich jak analiza podaży i popytu , makroekonomiści wykorzystują również zagregowane miary, takie jak produkt krajowy brutto (PKB), stopy bezrobocia i wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI) do badania szeroko zakrojone reperkusje decyzji na poziomie mikro.

Wczesna historia i szkoła klasyczna

Chociaż złożone struktury makroekonomiczne były charakterystyczne dla społeczeństw ludzkich od czasów starożytnych, dyscyplina makroekonomii jest stosunkowo nowa. Do lat 30. większość analiz ekonomicznych koncentrowała się na zjawiskach mikroekonomicznych i skupiała się przede wszystkim na badaniu indywidualnych konsumentów, firm i branż. Dominującą filozofią była klasyczna szkoła myśli ekonomicznej, która swoje podstawowe zasady wywodziła z teorii samoregulujących się rynków szkockiego ekonomisty Adama Smitha. Dlatego tacy ekonomiści uważali, że ogólne wydarzenia gospodarcze, takie jak rosnące bezrobocie i recesja, są naturalne i nie da się ich uniknąć. Jeśli pozostaną niezmienione, siły rynkowe w końcu rozwiążą takie problemy; Co więcej, jakakolwiek interwencja rządu w funkcjonowanie wolnego rynku byłaby w najlepszym razie nieskuteczna, aw najgorszym destrukcyjna.

Klasyczny pogląd na makroekonomię,

spopularyzowany w XIX wieku jako leseferyzm, został zmiażdżony przez Wielki Kryzys z 1929 roku w Stanach Zjednoczonych i wkrótce rozprzestrzenił się na resztę uprzemysłowionego świata zachodniego. Skala trwającej prawie dekadę katastrofy, która pozostawiła bez pracy jedną czwartą amerykańskiej siły roboczej i zagroziła ekonomicznej i politycznej stabilności wielu krajów, wystarczyła, by spowodować zmianę paradygmatu głównego nurtu myślenia makroekonomicznego, w tym przewartościowanie wiary. że rynek sam się poprawi. Teoretyczną podstawę tej zmiany położono w latach 1935-36, kiedy brytyjski ekonomista John Maynard Keynes opublikował swoją monumentalną pracę The General Theory of Employment, Interest and Money. Keynes argumentował, że większości negatywnych skutków Wielkiego Kryzysu można było uniknąć, gdyby rządy zareagowały na kryzys, zwiększając wydatki poprzez politykę fiskalną. W ten sposób Keynes wprowadził nową erę myślenia makroekonomicznego, w której gospodarka była postrzegana jako taka, która powinna być aktywnie zarządzana przez rząd. Ekonomiści tacy jak Paul Samuelson, Franco Modigliani, James Tobin, Robert Solow i wielu innych przyjęli i rozwinęli idee keynesowskie, czego rezultatem była ekonomia keynesowska.

Wbrew bierności klasycznych ekonomistów, keynesiści argumentowali, że obowiązkiem rządów jest walka z recesją gospodarczą. Chociaż nie da się całkowicie uniknąć wzlotów i upadków cyklu biznesowego, można je powstrzymać dzięki szybkiej interwencji. W czasie kryzysu gospodarczego gospodarka jest sparaliżowana, ponieważ prawie nie ma popytu na nic. Wraz ze spadkiem sprzedaży przedsiębiorstw coraz więcej pracowników zaczyna zwalniać, co jeszcze bardziej zmniejsza dochód i popyt, co prowadzi do przedłużającej się recesji. Keynesiści argumentowali, że ponieważ rząd kontroluje dochody z podatków, ma środki do tworzenia popytu po prostu poprzez zwiększanie wydatków na towary i usługi w tych trudnych czasach.

Monetaryzm

W latach pięćdziesiątych pierwsze wyzwanie dla szkoły keynesowskiej przedstawili monetaryści pod wodzą wpływowego ekonomisty Miltona Friedmana z University of Chicago. Friedman zaproponował alternatywne wyjaśnienie Wielkiego Kryzysu: argumentował, że to, co zaczęło się jako recesja, przekształciło się w przedłużającą się depresję z powodu katastrofalnej polityki monetarnej Systemu Rezerwy Federalnej. Gdyby Rezerwa Federalna zaczęła wcześnie zwiększać podaż pieniądza, zamiast robić coś przeciwnego, skutecznie by ją powstrzymała, zanim zniknęła. Z biegiem czasu idee Friedmana zostały dopracowane i stały się znane jako monetaryzm. W przeciwieństwie do keynesowskiej strategii pobudzania popytu poprzez politykę fiskalną, monetaryści faworyzowali kontrolowany wzrost podaży pieniądza jako sposób na walkę z recesją. Poza tym , zdaniem monetarystów , rząd powinien unikać ingerencji w wolny rynek i resztę gospodarki.

Późniejsze wydarzenia

Drugie wyzwanie dla szkoły keynesowskiej pojawiło się w latach 70., kiedy amerykański ekonomista Robert E. Lucas junior położył podwaliny pod to, co stało się znane jako nowa klasyczna szkoła myślenia w ekonomii . Klucz Lucasa wprowadził hipotezę racjonalnych oczekiwań . W przeciwieństwie do wcześniejszych keynesowskich i monetarnych modeli polityki, które postrzegały poszczególnych decydentów gospodarczych jako krótkowzrocznych i zacofanych, Lucas twierdził, że chociaż decydenci są racjonalni, nie opierają swoich decyzji wyłącznie na teraźniejszości i przeszłości. ; formułują również oczekiwania dotyczące przyszłości w oparciu o ogromną ilość dostępnych im informacji. Wynika z tego, że zmiana polityki pieniężnej, jeśli jest zakładana przez racjonalnych aktorów, nie wpływa na zmienne realne, takie jak produkcja i bezrobocie, ponieważ aktorzy już wpłynęli na efekt takiej polityki przed jej wdrożeniem. W rezultacie przewidywane zmiany polityki pieniężnej prowadzą do zmian zmiennych nominalnych, takich jak ceny i płace, ale nie mają realnego wpływu.

Po pionierskiej pracy Lucasa ekonomiści, w tym Finn E. Kydland i Edward C. Prescott opracowali rygorystyczne modele makroekonomiczne znane w literaturze makroekonomicznej jako rzeczywiste cykle koniunkturalne (RBC) w celu wyjaśnienia cykli biznesowych. Modele RBC zostały zbudowane na mocnym matematycznym fundamencie i wykorzystywały wyobrażenie Lucasa o racjonalnych oczekiwaniach. Ważnym rezultatem modeli RBC było to, że mogły wyjaśnić wahania makroekonomiczne w wyniku niezliczonych wstrząsów zewnętrznych i wewnętrznych (nieprzewidzianych wydarzeń, które uderzyły w gospodarkę). Po pierwsze, argumentowali, że wstrząsy związane ze zmianami technologicznymi mogą wyjaśnić większość cyklu koniunkturalnego.

Tendencja modeli RBC do przeceniania cykli koniunkturalnych napędzanych technologią i niedoceniania roli polityki pieniężnej i fiskalnej doprowadziła w latach 80. do rozwoju neokeynesowskiej reakcji. Nowi keynesiści, w tym John B. Taylor i Stanley Fischer, przyjęli rygorystyczne modelowanie wprowadzone przez Kydlanda i Prescotta w literaturze RBC, ale rozszerzyli go, zmieniając kilka podstawowych założeń. Wcześniejsze modele opierały się na zmiennych nominalnych, takich jak ceny i płace, które były elastyczne i bardzo szybko reagowały na zmiany podaży i popytu. Jednak w prawdziwym świecie większość płac i wiele cen jest umownych.